ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΟΥ

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ..



Η επιθεώρηση τελείωσε. Οι κρατούμενοι οδηγήθηκαν με φωνές και βία πίσω στους θαλάμους τους, ο καθένας σύμφωνα με τον αριθμό του, και η πόρτα κλειδώθηκε.
Υπήρχε ακόμη χρόνος πριν από τον ύπνο για να κουβεντιάσουν μεταξύ τους, ν’ ανταλλάξουν εντυπώσεις από το στρατόπεδο, να πουν τα νέα της ημέρας, να νικήσουν κάποιον από ντόμινο ή να ξαπλώσουν στις σανίδες της κουκέτας τους και ν’ αναπολήσουν το παρελθόν.
Δύο ώρες αργότερα ο ήχος των συνομιλιών ακουγόταν ακόμη, όμως σιγά-σιγά υποχώρησε και βασίλεψε η σιωπή, καθώς οι κρατούμενοι παραδόθηκαν στον ύπνο.
Αρκετή ώρα μετά το κλείδωμα του θαλάμου ο π. Αρσένιος στάθηκε πλάι στα ξύλινα κρεβάτια και προσευχήθηκε· έπειτα ξάπλωσε κι αυτός και συνεχίζοντας την προσευχή αποκοιμήθηκε.
Ως συνήθως, ήταν ένας ύπνος ανήσυχος. Γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα ένοιωσε κάποιον να τον σκουντά. Ανακάθισε και αντίκρισε την ανήσυχη σιλουέτα ενός ανθρώπου που ψιθύριζε:
“Πάμε γρήγορα! Ό διπλανός μου πεθαίνει και σε ζητάει!”.
Βρήκαν τον ετοιμοθάνατο στην άλλη άκρη του θαλάμου.
 Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα· η αναπνοή του ήταν βαριά και ακανόνιστη, τα μάτια του διάπλατα ανοιχτά κατά τρόπο αφύσικο.
“Με συγχωρείς… Σε χρειάζομαι… Πεθαίνω…”. Κοίταξε τον π. Αρσένιο και πρόσθεσε σταθερά: “Κάθησε”.
Ο π. Αρσένιος κάθησε στην άκρη του κρεβατιού. Το φως από τον διάδρομο παίρνοντας σχήμα ανάμεσα από τις κουκέτες φώτιζε αδύναμα το πρόσωπο του ετοιμοθάνατου κρατουμένου, που καλυπτόταν από χονδρές σταγόνες ιδρώτα. Τα μαλλιά του ήταν ανακατωμένα, τα χείλη του σφιγμένα από τον πόνο. Ήταν εξαντλημένος και το πρόσωπό του είχε μια νεκρική χλωμάδα. Τα μάτια του όμως ήταν διάπλατα ανοιχτά και κοιτούσαν τον π. Αρσένιο σαν δύο αναμμένοι πυρσοί. Σ’ αυτά τα δύο μάτια αντικατοπτριζόταν τώρα όλη η πορεία της επίγειας ζωής του.
Πέθαινε. Άφηνε αυτή τη ζωή κουρασμένος και γεμάτος πόνο. Αλλά κρατιόταν ακόμα από μια τελευταία επιθυμία: να δώσει λόγο για όλα στον θεό.
«Εξομολόγησέ με, συγχώρησε τις αμαρτίες μου. Είμαι μοναχός με μυστική κουρά».

Οι διπλανοί του κρατούμενοι πήγαν να κοιμηθούν αλλού. Όλοι έβλεπαν ότι ο θάνατος είχε φθάσει. Ακόμη και σ’ ένα θάλαμο στρατοπέδου κρατουμένων υπήρχε ευσπλαχνία και συμπάθεια για τον ετοιμοθάνατο.
Πλησιάζοντας πιο κοντά στον μοναχό και χαϊδεύοντας τα κοντά, ανακατωμένα μαλλιά του ο π. Αρσένιος έσιαξε την τριμμένη κουβέρτα. Με το χέρι του πάνω στο κεφάλι του μονάχου διάβασε ψιθυριστά τις ευχές και συγκεντρώνοντας την προσοχή του ετοιμάστηκε ν’ ακούσει την εξομολόγηση.
«Η καρδιά μου… Δεν χτυπάει καλά…» ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος μοναχός και λέγοντας το μοναχικό του όνομα, «Μιχαήλ», άρχισε την εξομολόγησή του.
Σκύβοντας πάνω από την ξαπλωμένη σιλουέτα ο π. Αρσένιος παρακολουθούσε με προσοχή την φωνή που μόλις ακουγόταν, ενώ άθελά του κοίταζε μέσα στα μάτια του Μιχαήλ. Μερικές φορές ο ψίθυρος σταματούσε και το μόνο που ακουγόταν ήταν το σφύριγμα από το στήθος του.
Ο Μιχαήλ έπαιρνε απεγνωσμένα αέρα από το στόμα του. Άλλοτε πάλι σώπαινε εντελώς και φαινόταν σαν να είχε έρθει ο θάνατος. Τα μάτια του όμως, συνέχιζαν να κινούνται και κοιτάζοντας μέσα σ’ αυτά ο π. Αρσένιος διάβαζε όλα όσα ο ψίθυρος προσπαθούσε να εκφράσει.
Ο π. Αρσένιος είχε εξομολογήσει πολλούς στα τελευταία τους και αυτού του είδους οι εξομολογήσεις ήταν πάντα κάτι το βαθειά συγκινητικό. Τώρα όμως. ακούγοντας την εξομολόγηση του Μιχαήλ, ο π. Αρσένιος έβλεπε ξεκάθαρα ότι μπροστά του βρισκόταν ένας άνθρωπος που είχε φτάσει σε σπάνια επίπεδα πνευματικής τελειώσεως.

Ένας άνθρωπος δίκαιος πέθαινε, ένας άνθρωπος προσευχής, ένας άνθρωπος που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό και στον συνάνθρωπο μέχρι τελευταίας πνοής.
Ένας άνθρωπος δίκαιος πέθαινε και ο π. Αρσένιος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ο ιερέας Αρσένιος ήταν μικρός και ασήμαντος μπροστά του, ότι δεν ήταν καν άξιος να φιλήσει την άκρη των ενδυμάτων του.
Ο ψίθυρος διακοπτόταν όλο και πιο συχνά, αλλά τα μάτια έλαμπαν από ζωή και μέσα τους, μέσα σ’ αυτά τα δυο μάτια, ο π. Αρσένιος, όπως και πριν, τα διάβαζε όλα όσα ο ετοιμοθάνατος λαχταρούσε να εκφράσει.
Στην εξομολόγησή του ο Μιχαήλ έγινε δικαστής του εαυτού του και τον δίκασε αυστηρά, χωρίς έλεος. Μερικές φορές έμοιαζε σαν να απομακρυνόταν απ’ τον εαυτό του, σαν να έβλεπε κάποιον άλλον να πεθαίνει. Κι ήταν εκείνον τον άλλον που δίκαζαν τώρα μαζί με τον π. Αρσένιο.
Ο π. Αρσένιος έβλεπε την επίγεια ζωή του Μιχαήλ σαν ένα καράβι βαρυφορτωμένο με βάσανα και θλίψεις —παλιές και τωρινές— να απομακρύνεται πια απ’ αυτόν και να κατευθύνεται προς τη μακρινή χώρα της λησμοσύνης. Τώρα έμενε μόνο να πετάξει έξω όλα τα άχρηστα, όλα τα περιττά και επουσιώδη και να παραδώσει τα χρήσιμα στα χέρια του ιερέα, που ντυμένος με την δύναμι του Θεού θα του έδινε τη συγχώρηση και την άφεση όλων όσων είχε διαπράξει.
Στα λίγα λεπτά ζωής που του έμεναν ο μοναχός Μιχαήλ έπρεπε να τα παραδώσει όλα στον π. Αρσένιο, να τα απλώσει όλα ανοιχτά μπροστά στον Θεό. να αναγνωρίσει τις αμαρτίες του και έχοντας καθαρίσει τον εαυτό του στο δικαστήριο της δικής του συνειδήσεως, να σταθεί κατόπιν μπροστά στο Κριτήριο του Θεού.
Ένας κρατούμενος πέθαινε, όπως ακριβώς και τόσοι άλλοι είχαν πεθάνει μπροστά στα μάτια του π. Αρσενίου. Τούτος ο θάνατος όμως τον επηρέασε όσο ποτέ κανένας άλλος. Έτρεμε καθώς συνειδητοποιούσε ότι ο Κύριος με το πολύ έλεός Του τον είχε αξιώσει να εξομολογήσει κάποιον που άνηκε          στη χορεία των δικαίων.
Τούτη τη φορά ο Κύριος απεκάλυπτε έναν μεγάλο Του θησαυρό, που τόσο καιρό και με τόση αγάπη είχε καλλιεργήσει. Έδειχνε σε ποιά ύψη πνευματικής τελειότητας μπορούν να φθάσουν όσοι αγαπούν τον Θεό με αγάπη ανεξάντλητη. Όσοι σηκώνουν τον ζυγό και το φορτίο του Χριστού και τα βαστάζουν μέχρι τέλους. Όλα αυτά ο π. Αρσένιος τα έβλεπε και τα καταλάβαινε.
Οι απίστευτα πολύπλοκες περιστάσεις της σύγχρονης ζωής μόνο εμπόδια και προσκόμματα θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει στην κατά Θεόν πορεία κάποιου:        Επαναστατικές Ζυμώσεις, Προσωπολατρίες, Πολύπλοκες Ανθρώπινες Σχέσεις, Επίσημη Αθεΐα Του Κράτους, Ποδοπάτημα Της Πίστεως, Ηθική Κατάπτωση, Διαρκής Αστυνόμευση Και Καταδόσεις, Έλλειψη Πνευματικού Οδηγού.
Η εξομολόγηση του ετοιμοθάνατου μοναχού ωστόσο έδειχνε ότι ένας άνθρωπος με βαθειά πίστη μπορεί όλα αυτά, κάθε τι που θα σταθεί στο δρόμο του, να τα υπερνικήσει και να είναι κοντά στον Θεό.
Δεν ήταν ούτε σκήτη ούτε απομονωμένο μοναστήρι ο χώρος που ο Μιχαήλ είχε διανύσει την κατά Θεόν πορεία του. Αντίθετα, ήταν ο θόρυβος της ζωής, η βρωμιά της, η σκληρή μάχη με τις γύρω δυνάμεις του κακού, την άρνηση και την στρατευμένη αθεΐα. Είχε δεχθεί πολύ λίγη πνευματική καθοδήγηση Υπήρξαν κατά διαστήματα κάποιες συναντήσεις με δύο-τρεις ιερείς και ένας σχεδόν ολόκληρος χρόνος που τον πέρασε χαρούμενα σε στενή επικοινωνία με τον επίσκοπο Θεόδωρο, ο οποίος και τον έκειρε μοναχό. Αλλά μετά από τα δύο-τρία σύντομα γράμματα του επισκόπου απέμεινε μόνο ο ακλόνητος και φλογερός πόθος του να προχωρεί μπροστά, όλο μπροστά, στο δρόμο προς τον Κύριο.
“Ακολούθησα άραγε τον δρόμο της πίστεως; Πήρα σωστά τον δρόμο του Θεού; Ή μήπως έχασα τον δρόμο; Δεν ξέρω”, είπε ο Μιχαήλ.
Ο π. Αρσένιος όμως έβλεπε ότι ο Μιχαήλ όχι μόνο δεν είχε παρεκκλίνει καθόλου από το δρόμο που του είχε δείξει ο επίσκοπος Θεόδωρος, αλλά είχε κιόλας προχωρήσει πάρα πολύ σ’ αυτόν, έχοντας φθάσει και ξεπεράσει τους οδηγούς του.
Ολόκληρη η ζωή του Μιχαήλ ήταν μία μάχη «εν πορεία», μία μάχη για πνευματική και ηθική τελείωση μέσα στη βαναυσότητα της σύγχρονης ζωής. Και ο π. Αρσένιος καταλάβαινε ότι ο Μιχαήλ είχε κερδίσει αυτή τη μάχη, τη μάχη που έδωσε μόνος εναντίον του κακού που τον περικύκλωνε. Καθώς έζησε μέσα στον κόσμο, αφιερώθηκε στην επιτέλεση αγαθοεργιών στο όνομα του Κυρίου. Κράτησε μέσα στη καρδιά του σαν αναμμένο πυρσό τα λόγια του Αποστόλου: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού».
Ο π. Αρσένιος συνειδητοποιούσε το μεγαλείο, την τελειότητα του πνεύματος του Μιχαήλ. Με τον ίδιο τρόπο αναγνώριζε και τη δική του αθλιότητα και ικέτευε θερμά τον Κύριο να δώσει σ’ αυτόν, τον ιερέα Του Αρσένιο, τη δύναμη να ανακουφίσει τα βάσανα του μοναχού σ’ αυτές τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του. Ήταν στιγμές που ο π. Αρσένιος αισθανόταν εντελώς ανήμπορος. Την ίδια ώρα όμως ένιωθε να εμψυχώνεται από την παρουσία του Μιχαήλ, του οποίου η επιθανάτια εξομολόγηση απεκάλυπτε μπροστά του τους θαυμαστούς δρόμους του Κυρίου, διδάσκοντας και οδηγώντας τον στο δρόμο της ολοκληρωτικής αφιερώσεως.
Έφτασε και η ώρα που ο Μιχαήλ είχε πια παραδώσει στον ιερέα -και διά μέσου εκείνου στον Θεό- όλα όσα βάραιναν την καρδιά του. Τα μάτια του κοίταζαν ερωτηματικά τον π. Αρσένιο. Σαν ιερέας, παίρνοντας από τον ετοιμοθάνατο μοναχό το φορτίο των αμαρτιών του και κρατώντας το στα χέρια του, ο π. Αρσένιος έτρεμε· έτρεμε πάλι με την επίγνωση της αναξιότητας και ανθρώπινης αδυναμίας του. Απαγγέλλοντας την συγχωρητική ευχή στο δούλο του Θεού Μιχαήλ μοναχό, ο π. Αρσένιος από μέσα του έκλαιγε. Κατόπιν, μη μπορώντας να κρατηθεί, ξέσπασε σε δάκρυα.
Ο Μιχαήλ σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε προς τον π. Αρσένιο.
“Ευχαριστώ… Ειρήνευε… Ήρθε η ώρα… Προσεύχου για μένα όσο πατάς σ’ αυτή τη γη· έχεις ακόμη πολύ δρόμο μπροστά σου… Σε παρακαλώ, πάρε το κασκέτο μου. Εκεί μέσα είναι ένα σημείωμα προς δύο ανθρώπους με μεγάλη ψυχή και μεγάλη πίστη. Πολύ μεγάλη. Όταν αφεθείς ελεύθερος, πήγαινέ τους το σημείωμα αυτό. Σε χρειάζονται και τους χρειάζεσαι… Ράψε πάλι τον αριθμό στο κασκέτο. Και προσεύχου στον Κύριο για τον μοναχό Μιχαήλ”.
Σ’ όλη τη διάρκεια της εξομολογήσεως έμοιαζε σαν να ήταν μόνοι τους· σαν τάχα ο θάλαμος και οι ένοικοί του, όλη η ατμόσφαιρα της φυλακής, όλα να είχαν γίνει πολύ απόμακρα· όλα να είχαν περιέλθει σ’ ένα είδος ανυπαρξίας. Παρέμενε μόνο η παρουσία του Θεού, η προσευχή των καρδιών τους και η σιωπηλή πνευματική ένωση που τους έδενε και τους έφερνε ενώπιον του Κυρίου.
Κάθε αγωνία και ταραχή σταμάτησε κάθε τι γήινο χάθηκε. Υπήρχε ο Θεός. Και τώρα η μία ψυχή πήγαινε να Τον συναντήσει, ενώ η άλλη αξιωνόταν να παρακολουθήσει ένα μεγάλο μυστήριο: το θάνατο, την αναχώρηση από τη ζωή.
Ο ετοιμοθάνατος μοναχός κράτησε σφιχτά το χέρι του π. Αρσενίου και προσευχήθηκε. Προσευχήθηκε με τόση αυτοσυγκέντρωση, ώστε αποξενώθηκε εντελώς από το περιβάλλον. Εσωτερικά ο π. Αρσένιος πλησίασε ακόμα πιο πολύ κοντά του. Με ευλάβεια και χωρίς διαλογισμούς πάλευε ν’ ακολουθήσει τον μοναχό στην προσευχή του.
Έπειτα ήρθε η στιγμή του θανάτου. Τα μάτια του ετοιμοθάνατου φωτίσθηκαν έντονα με μια ήρεμη έκσταση. Τα λόγια του μόλις ακούγονταν:
«Κύριε, μη με απορρίψεις!».
Ανασηκώνοντας το κορμί του από το κρεβάτι, ο Μιχαήλ άνοιξε τα χέρια και επανέλαβε δυνατά: «Κύριε! Κύριε!». Άδραξε πάλι μπροστά, αλλά την επόμενη στιγμή έπεσε πίσω ανάσκελα και το κορμί του αμέσως χαλάρωσε.
Συγκλονισμένος ο π. Αρσένιος έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται- όχι για την ψυχή και τη σωτηρία του κοιμηθέντος μοναχού, αλλά για να ευχαριστήσει. Να ευχαριστήσει για το μεγάλο Δωρο, να αξιωθεί εκείνο που είναι αθέατο στα μάτια και ακατανόητο στο νου, εκείνο που είναι το πιό κρυφό απ’ όλα τα μυστήρια:
Τον Θάνατο Του Δικαίου.
Όταν σηκώθηκε ο π. Αρσένιος, έσκυψε πάνω στο σώμα του νεκρού Μιχαήλ.
Τα μάτια του ήταν ακόμη ανοιχτά, ακόμη γεμάτα φως.
 Όμως το φως σιγά-σιγά χλώμιαζε και τη θέση του έπαιρνε μια ανεπαίσθητη καταχνιά.
Τα βλέφαρα έκλεισαν αργά, μια σκιά διέτρεξε το πρόσωπο, και στο πέρασμά της εκείνο έγινε αμέσως επιβλητικό, γαλήνιο, θριαμβευτικό.
Σκυμμένος πάνω στο λείψανο ο π. Αρσένιος προσευχόταν.  Αν και μόλις είχε γίνει μάρτυρα του θανάτου αυτού του νέου μοναχού, δεν ένιωθε λύπη. Αντίθετα, ήταν γεμάτος από ειρήνη και εσωτερική αγαλλίαση.
Είχε γνωρίσει έναν δίκαιο του Θεού, είχε γευθεί το έλεος Του, είχε δει τη δόξα Του.

Προσεκτικά ο π. Αρσένιος τακτοποίησε τα ρούχα στο σώμα του νεκρού, έκανε βαθειά υπόκλιση μπροστά του και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμη στο θάλαμο ενός στρατοπέδου «με αυστηρό καθεστώς κρατήσεως».
Σαν αστραπή πέρασε η σκέψη από το μυαλό του:
Αυτό το στρατόπεδο είχε μόλις δεχθεί μια επίσκεψη του Θεού, τον ίδιο τον Κύριο, που είχε έρθει να παραλάβει την ψυχή του δικαίου Μιχαήλ.

Μόνο λίγη ώρα απόμενε μέχρι το εγερτήριο.
Ο π. Αρσένιος πήρε το κασκέτο του Μιχαήλ, τύπωσε στη μνήμη τον αριθμό και πήγε να ενημερώσει το θαλαμάρχη για το θάνατο. Ο θαλαμάρχης, ο αρχαιότερος των καταδίκων, ρώτησε τον αριθμό του νεκρού και εξέφρασε τη συμπάθειά του.
Οι θάλαμοι ξεκλειδώθηκαν. Οι κρατούμενοι έτρεξαν έξω για την επιθεώρηση και μπήκαν γρήγορα σε σειρές.
Ο θαλαμάρχης πλησίασε τους επιθεωρητές που στέκονταν στην είσοδο του θαλάμου και ανέφερε:
“Έχουμε ένα νεκρό, αριθμός Β 382.
Ένας από τους επιθεωρητές μπήκε στο θάλαμο, κοίταξε τον νεκρό, σκούντησε το λείψανο με τη μύτη της μπότας του και έφυγε. Δύο ώρες αργότερα έφθασε ένα έλκηθρο για να πάρει το πτώμα. Ένας γιατρός των φυλακών, από τους καλούμενους «εθελοντές εργασίας», μπήκε μέσα, κοίταξε απρόσεκτα το νεκρό σώμα, σήκωσε λίγο το ένα βλέφαρο με το κλεισμένο σε γάντι χέρι του και μ’ ένα τόνο απαρέσκειας είπε στην ομάδα υπηρεσίας: “Γρήγορα, βάλτε το στο κάρο”.
Διάφορα πτώματα κοίτονταν ήδη πάνω στο έλκηθρο. Το σώμα του Μιχαήλ μεταφέρθηκε έξω και τοποθετήθηκε πάνω στα άλλα. Ο οδηγός πήρε θέση ισορροπώντας τα πόδια του επάνω στα πτώματα, που είχαν ήδη ξυλιάσει από το κρύο,
Έπεφτε ψιλό χιόνι και καθώς ακουμπούσε στα πρόσωπα των νεκρών, έλιωνε αργά. Ήταν σαν να έκλαιγαν. Κοντά στους θαλάμους στέκονταν ακόμα οι επιθεωρητές, που συζητούσαν με τον γιατρό, οι κρατούμενοι υπηρεσίας και ο π. Αρσένιος που έσφιγγε τα χέρια του στο στήθος και προσευχόταν σιωπηλά.
Το έλκηθρο άρχισε να κινείται. Κάνοντας μια βαθειά υπόκλιση ο π. Αρσένιος ευλόγησε τα άψυχα σώματα και γύρισε πίσω στο θάλαμο. Ο οδηγός τίναξε τα χαλινάρια και έκανε τα άλογα να ξεκινήσουν ξεστομίζοντας μια βρισιά. Το έλκηθρο απομακρύνθηκε αργά και χάθηκε από τα μάτια μας.


(Αυτό κείμενο είναι μια αληθινή ιστορία μεταφρασμένη από το παράνομο ρωσικό θρησκευτικό περιοδικό Ελπίδα («Ναντιέζντα») αρ. 9. Αποτελεί κεφάλαιο ενός βιβλίου που περιγράφει τη ζωή του π. Αρσενίου, ενός αγίου ιερέα που έδρασε μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.)

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ...



Ο Αορατος Κοσμος Δρα Τις Περισσοτερες Φορες Τοσο Ησυχα Και Διακριτικα,
Σεβομενος Τις Επιλογες Μας, Ακομη Και Την Αποδοση Της Ευχαριστιας Για Καθε Βοηθεια,
που μακάρι να μην την αργούμε, ερεθίζοντας την γενναιοδωρία του φιλεύσπλαγχνου Θεού.

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΆΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΣΙΝΑΪΤΗ, Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΟΣ, ΕΡΕΘΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΔΟΝΤΟΣ.

Στην πορεία της ζωής μας, συνοδοιπορούμε αοράτως με τον καλό Θεό και βοηθούμαστε από τους εργάτες Του. Κατανοούμε αυτή την παρουσία, σε τέτοιο βαθμό, ανάλογα με την πνευματική ηλικία που είμαστε κι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά.
Πριν την γέννηση Του Κυρίου, ήταν κυοφορημένος μέσα στην ευλογημένη κοιλία της Θεοτόκου.

Στο πλησίασμα Της εγκυμονούσης Παναγίας στην Ελισάβετ, που κυοφορούσε τον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, (όπως ακούμε αυτές τις ημέρες στο ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού), σκιρτά εν αγαλλιάσει… και τα λοιπά γνωστά ιστορικά.
Μόνο που η Αγία Γραφή πρέπει σε κάποια στιγμή, να σταματήσει να θεωρείται ένα ιστορικό – θρησκευτικό βιβλίο με παραβολές και στοιχεία που περιορίζονται σε χρονικές εκδηλώσεις, αλλά να καταλάβει στην ψυχή και στη ζωή του καθενός, την διαχρονικότητα και προσαρμογή που της πρέπει, σαν Βιβλίο Ζωής, ικανό να οδηγήσει τη ζωή μας στη Ζωή, αρκεί να οικειωθεί η μία με την άλλη.
…Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία Αυτής. Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου…(Λουκ. α’ 39).

Ασπαζόμαστε την εικόνα Της, ακούμε τον παρακλητικό, και παρακαλούμε την καλή μας Παναγία να έλθει κοντά μας να Την κατανοήσουμε, να οικειωθούμε μαζί Της και να δοξάσουμε Την Αγία Τριάδα, την Μητέρα του Θεού και τους Άγιους Πάντες.
Σε αυτην προσπαθεια εχουμε βοηθους….
Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός.
Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής.
Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη.
Οι άνθρωποι Πάλι Σαν Από Μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα.
Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.
Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος.
Ερχόμενοι Στο Διαχρονικο Εργο Της Αγιας Γραφης, στον μικρό παρακλητικό, η Ελισάβετ κυοφορεί τον Άγιο Ιωάννη και με το πλησίασμα της Παναγίας που κυοφορεί Τον Κύριο, Σκιρτά Εν Αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής…
Αυτό σηματοδοτεί, πως
Μονο Με Την Αυξηση Του Πνευματος Του Ιωαννη Μεσα Μας Μπορουμε Να Διακρινουμε Τον Κυριο.

Αποφεύγοντας την αδιακρισία του να αποδίδουμε τα Χαρίσματα Στον ‘’Βαθύτερό Μας Εαυτό’’ (Θεοποιώντας Τον) αλλά και την αχαριστία, ας δούμε τα εμπλεκόμενα Θεία πρόσωπα και εκεί κοντά να παρουσιαστούμε κι εμείς ακροατές του ιερού Ευαγγελίου, ποθώντες την θετική μας αλλοίωση.
Μια προσέγγιση προσεκτική, με ταπεινότητα και θάρρος (όχι θράσος) λαμβάνοντάς το από την μητρική μεσιτεία της Θεοτόκου.
Ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος κυοφορούμενος στην Ελισάβετ, Σκιρτά Εν Αγαλλιάσει στο πλησίασμα της Θεοτόκου που κυοφορεί Τον Κύριο.


Ο Ανδρας Συστοιχειται Με Την Κεφαλη
Και Η Γυναικα Με Το Σωμα.
(Κατά τον Απόστολο Παύλο, το μυστήριον τούτο μέγα εστι…).
Έτσι, ο Ζαχαρίας είναι η κεφαλή και η Ελισάβετ το σώμα. 
Η Ελισάβετ κυοφορεί τον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο,
το Πρόσωπο της Μετανοίας.
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΚΑΘΕ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ,
Δηλαδή την διάθεση μεταστροφής του νου στο Θεό.
Ο Ζαχαρίας δεν μιλά, έως την εκδήλωση – γέννηση του Αγίου Ιωάννου στον κόσμο, το οποίο σημαίνει και την απουσία του λόγου της κάθε κεφαλής, όσο, παρότι κυοφορούμε στην ψυχή μας την μετάνοια, την καλή διάθεση για τα θεία νοήματα, αυτή δεν έχει εκδηλωθεί στον κόσμο μας για να μας λύσει την ‘’δεμένη’’ γλώσσα, δηλαδή την απουσία της Εξομολογήσεως από τη ζωή του πιστού.
Γι αυτο: Η Παναγια Μεταβαινει Μετα Σπουδης Εις Την Ορεινην Πολιν Ιουδα.
ΙΟΥΔΑ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ.
 Έτσι, η καλή μας Παναγία με το πλησίασμά Της

Την Μεταστροφη Του Νου Του Στον Θεο,
Αλλα Η Κεφαλη Του Ακομη Δεν Μιλα,
ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ,
Τον Βοηθα Μυστικα, Αορατα, Ησυχα, Προετοιμαζοντας Τον, Με Τα Παραπανω Μυστικα Βιωματα, Για Την Κοινωνια Του Κοσμου Του Θεου, Δια Των Θειων Μυστηριων.
Η παραμονή της Θεοτόκου στον οίκο Ζαχαρίου, 3 μήνες, Σηματοδοτει Την Συνοδοιπορια Με Τον 6 Μηνων Κυοφορημενο Ιωαννη (Μεσα Στην Ψυχη Μας) Εως Τους 9 Μηνες, Φερνοντας Τον Πεσμενο
(6=Δυσαρμονικό) σε ορθότητα (9=Αρμονία).



Όλα οδοδείκτες, όλη η ζωή προς δόξαν Θεού!
ας ευχηθούμε ο καλός Θεός να οικονομεί για τον καθένα, μυστικά βιώματα, δείχνοντάς μας τον ορθό, ευάρεστο δρόμο της ουράνιας πορείας μας, για να τηρούμε την φωτιά του Πνεύματος άσβεστη…, προσανατολισμένοι και στην δική μας ανατολή και γέννηση εν Ιησού Χριστώ,
Παράσχου Κύριε πυρ καταφλέγον, αλλά μη κατακαίον… στείλε την Μητέρα Σου καθώς ως προσετάχθημεν, ποιούμεν …
Ιδού, γαρ από του νυν, Την μακαρίζουμε αξιοπρέπως, πάσαι αι γενεαί…
Υπεραγία Θεοτόκε, Παναγία Παρθένε, χειραγώγησέ μας στη Ζωή, οι προσκυνούντες την μετάστασίν Σου στην Ζωή.
Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΥΡΟΛΟΙΜΩΞΕΙΣ;






Εντρομη η μητέρα μιας φίλης, μου τηλεφώνησε για να μου πεί οτι η κορούλα της, που εγκυμονούσε, δυσκολευόταν να ουρήσει, και πήγαινε συνέχεια στην τουαλέτα..
Η « δική» της διάγνωση, ήταν ..ουρολοίμωξη..
Συζητήσαμε αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβει πού οφείλονταν το γεγονός, όμως με αφορμή αυτό, καλο θα ήταν να ξέραμε μερικά πράγματα για εξόχως σημαντικό θέμα της ...;                     
Απεκριτικής Λειτουργίας Του Οργανισμού Μας, Και Των Λοιμώξεων, θα έλεγα ρουτίνας, που το ...ταλαιπωρούν..
Μελετήστε προσεκτικά τα παρακάτω ...;αρκετές φορές ...;ώστε να τα κάνετε κτήμα σας ...;είναι κρίμα να αγνοείτε βασικά πράγματα, όπως ας πούμε οτι :
τα ...ούρα είναι στείρα απο μικρόβια ...;

και για να γίνει κατανοητό , θα σας πώ μια ιστορία που μου συνέβη πολύ παλιά τη δεκαετία του 80 στο αμφιθέατρο της ιατρικής, μ έναν λαμπρό καθηγητή ,ο οποίος ζήτησε απο τον έντρομο φοιτητή δίνοντάς του έναν  περιέκτη με ούρα, αν μπορούσε , χωρίς ανάλυση, να του πεί ,..αν ο ασθενής είχε διαβήτη..Χωρίς να περιμένει , βούτηξε το δάχτυλο στο κύπελο και το έφερε στη γλώσσα του ...;κι αμέσως βεβαίωσε το άφωνο ακροατήριο οτι όντως είχε ζάχαρο, τονίζοντας οτι μ αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο ...;χωρίς να κινδυνεύουμε απο μικρόβια..
Ομως ας αφήσουμε τα αστεία ...;
( πράγματι υπάρχει και παραλλαγή της ιστορίας, που αφορά το κατα πόσο οι φοιτητές ήταν παρατηρητικοί ...;γιατί ο καθηγητής βουτηξε άλλο δάχτυλο απ αυτό που ...;εφερε στο στόμα του..)
Πρώτα απ όλα να ξέρουμε οτι πρέπει να:

  • Πίνουμε Την Κανονική Ποσότητα Νερού Κατά Την Διάρκεια Της Ημέρας (1,5 Λίτρα,Ή 8-10 Ποτήρια).
  • Το Καλοκαίρι Βέβαια Δεν Το Συζητάμε Ότι Χρειαζόμαστε Παραπάνω, Το Γνωρίζετε.
  • Πηγαίνουμε Στην Τουαλέτα Με Το Πρώτο Αίσθημα Ούρησης Που Έχουμε Ή Τέλος Πάντων Δεν Το Αφήνουμε Να Γίνει Έντονο Και Δεν Το Καταστέλουμε.
  • Κάθε 2 Με 3 Ώρες Πρέπει Να Πηγαίνουμε Στην Τουαλέτα.
  • Εκπαιδεύουμε Την Κύστη Μας Ώστε Να Αποκτήσει Ξανά Την Ικανότητα Να Αδειάζει Τελείως ...;Εάν Ο Γιατρός Μας Μας Προειδοποιήσει Ότι Παραμένει Υπόλειμμα ούρων μετά από κανονική προσπάθεια ούρησης. Ετσι λοιπόν
Πίνοντας την ποσότητα νερού που χρειαζόμαστε καθημερινά:



  • Διατηρούμε Σταθερό Το Ph Των Ούρων                  
  • Το Οποίο Πρέπει Να Είναι Όξινο,
Όπως Και Του Κόλπου ...; Πράγμα Που Μας
  • Προστατεύει Από Μία Πιθανή Λοίμωξη.
  • δεν παθαίνουμε ποτέ μικροβι-ουρία
Ας μήν ξεχνάμε οτι: ...;
Τα ούρα είναι στείρα.
προέρχονται από ένα διαμέρισμα του οργανισμού, την κύστη,     
που δεν έχει φυσιολογική χλωρίδα.,             
  δηλαδή με απλά λόγια..ΔΕΝ έχει μικρόβια και βακτηρίδια,
τα οποία όμως, απ την άλλη μεριά, ζούν σε αγαστή κοινωνία με τον εν γένει οργανισμό μας..
Αλλωστε, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, έχουμε τόσα πολλά ..    τρις μικροβίωνπου, χαριτολογώντας, μπορούμε να ισχυριστούμε οτι ...
απλώς μας ανέχονται..
Φυσιολογική χλωρίδα .. δηλαδή.. γεμάτη απο μικρόβια φιλικά .. έχουν μόνο



·      Το Δέρμα,
·      Η Στοματική Κοιλότητα (Έως Τον Φάρυγγα),
·      Ο Κόλπος (Έως Τον Τράχηλο) Και
·      Το Παχύ έντερο.

Οποιοδήποτε άλλο διαμέρισμα του οργανισμού        
είναι στείρο από μικρόβια.
Το πλέον συχνό αίτιο μικροβι-ουρίας στις γυναίκες είναι το μικρόβιοE. Coli
(ή απλά ονομαζόμενο κολοβακτηρίδιο). Ονομάζεται έτσι γιατί ζει, και αναπτύσσεται
στο κόλον δηλαδή στο παχύ έντερο.
Εκεί, στο παχύ έντερο, η E. Coli  ...;.                                  
ανήκει στην φυσιολογική χλωρίδα οπότε δεν προκαλείκανένα σύμπτωμα.
Είναι στο χέρι μας να μηντης προσφέρουμε τις ιδανικές συνθήκες που χρειάζεται ...


για να μεταναστεύσει προς τον κόλπο και μοιραία προς την είσοδο της ουρήθρας .... η οποία βρίσκεται πάνω από την είσοδο του κόλπου.
Μια αλλη καθαρά αχρηστη και ανόητη συνήθεια μας είναι :
Η υπερβολική προφύλαξη και η χρήση αντισηπτικών, που ιδιαίτερα στην περιγεννητικήπεριοχή, μόνο ζημιά θα μπορούσε να προκαλέσει


Τα επεισόδια ουρηθρίτιδας και κυστίτιδας αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με ήπια χρήση αντιβιοτικών και μάλιστα προτιμάμε τα πιο "αθώα" όσον αφορά την δράση τους. Στόχος μας είναι η αποτελεσματική εξόντωση του μικροβίου χωρίς να δημιουργηθούν ανθεκτικά στελέχη τουπου δεν θα τα πιάνει κανένα αντιβιοτικό.
Επειδή συχνά ακούμε για ανθεκτικά στελέχηθα ήταν καλό να εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό.
Τα μικρόβια, σε αντίθεση με τους μύκητες,
έχουν την ικανότητα να αμύνονται με διάφορους μηχανισμούς.
Σκοπός της άμυνας που εκδηλώνουν είναι                                   
το ένστικτο για επιβίωση.
Ένα μικρόβιο λέμε ότι είναι ανθεκτικό σε ένα αντιβιοτικό ότανδεν το εξοντώνει πλέον, η μέγιστη μη τοξική δόση για τον άνθρωπο.
Δηλαδή δεν μπορούμε στην προσπάθεια να εξοντώσουμε ένα μικρόβιο,Να Δώσουμε Υπερβολικά Μεγάλη Δόση Αντιβιοτικού
η οποία στο τέλος θα γίνει τοξική για τον άνθρωπο.
Πιο απλά, εάν για να εξοντωθεί ένα μικρόβιο απαιτείται δόση π.χ. 3 γραμμαρίων αντιβιοτικού την ημέρα
και ξέρουμε ότι από τα 2 γραμμάρια και πάνω το αντιβιοτικό αυτό γίνεται επικίνδυνο για τον άνθρωπο
Τότε Λέμε Ότι Το Μικρόβιο Ανέπτυξε Αντοχή Στο Συγκεκριμένο Αντιβιοτικό.
Τα τελευταία χρόνια, που επιχειρήθηκε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση στο πώς θα καταπολεμήσουμε τα μικρόβια, παρατηρήσαμε ότι :

Αν Δεν Χρησιμοποιήσουμε Ένα Αντιβιοτικό Για Π.Χ. 1 Χρόνο Τότε Τα Μικρόβια Το "Ξεχνούν" Και Εξοντώνονται Από Αυτό.
Ένα επεισόδιο ουρολοίμωξης αντιμετωπίζεται πιο επιθετικά,        μεσυνδυασμό αντιβιοτικών ή με ένα μόνο αντιβιοτικόμε σκοπό να προφυλάξουμε τους νεφρούςαφού αυτοί Είναι Ο Τελικός Στόχος Των Μικροβίων            
και ουσιαστικά μόνο αυτούς μπορούν να βλάψουν ανεπανόρθωτα.
Για Τον Λόγο Αυτό Χρησιμοποιούμε Ήπιες Θεραπείες Σε Απλά Επεισόδια Μικροβιουρίας Και Κρατάμε Τα "Ισχυρά Όπλα' Σε Εφεδρεία.
Μοιάζει λίγο με περιγραφή πολεμικής σκηνής και έτσι είναι.
Στην περίπτωση που αντιμετωπίσατε πάνω από 2πραγματικά επεισόδια ουρολοίμωξης (Με Πυρετό, Ρίγος, Πόνο)τότε μετά την θεραπεία
θα πρέπει να υποβληθούμε σε λεπτομερή απεικονιστικό και εργαστηριακό έλεγχοτου ουροποιητικού ώστε
να εντοπιστεί ο λόγος που συμβαίνει αυτό.
Ειλικρινά, πέστε μου ...πόσοι γιατροί ζητούν κάτι τέτοιο απ τους ασθενείς τους;
Η ουρολοίμωξη είναι μία κατάσταση που μπορεί να απαιτήσει νοσηλεία για να αντιμετωπιστεί ώστε να μην προκαλέσει επιπλοκές από τους νεφρούς , ας πούμε ...;πυελονεφρίτιδα ...; οι οποίες μπορούν να αποβούν επικίνδυνες.
Σε περίπτωση που μία έγκυος εμφανίσει συμπτώματα ουρολοίμωξης

η εισαγωγή στο Νοσοκομείο είναι επιβεβλημένη.
Οι συνθήκεςώστε να προκληθεί ένα επεισόδιο ουρολοίμωξης στηνδιάρκεια της εγκυμοσύνηςείναι πιο "ιδανικές" για τα μικρόβια.
Ο λόγος είναι ότι η αύξηση των διαστάσεων της μήτρας έχει σαν αποτέλεσμα να ασκείται πίεση στους ουρητήρες οι οποίοι βρίσκονται δεξιά και αριστερά από την μήτρα.
Η πίεση αυτή τους "στραγγαλίζει" κατά κάποιον τρόπο καιδεν αφήνει τα ούρα να περνούν με άνεση από τους νεφρούς προς την ουροδόχο κύστη.
Αυτή την φυσιολογική πίεση την καταπολεμάμε συστήνοντας στην έγκυονα πίνει πολλά νερά ώστε να υπάρχει συνεχής ροή ούρων και να μην βρίσκουν εύκαιρο έδαφος τα μικρόβια να προχωρήσουν προς τους νεφρούς.

όσο περνούν οι εβδομάδεςεγκυμοσύνης και μεγαλώνει το παιδί τόσο αυξάνεικαι ο κίνδυνος ουρολοίμωξης.
Η αντιμετώπιση στο Νοσοκομείο είναι πιο ασφαλής και ελεγχόμενη Μπορεί να αποτελεί ταλαιπωρία για την έγκυο να νοσηλευτεί     αλλά η αντιμετώπιση είναι καλύτερη και αποτελεσματικότερη εάν η έγκυος βρίσκεται στο ελεγχόμενο περιβάλλον του Νοσοκομείου