ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΟΥ

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

O ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ.




Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου
Καθηγούμενος Ιεράς Κοινοβιακής Μονής
Όσιου Γρηγορίου Αγίου "Όρους
Ο Γέρων Παΐσιος δεν έχει ανάγκη από τους δικούς μας επαίνους η την δική μας παρουσίαση. Με την Χριστομίμητο αγάπη του ανέπαυσε τον Θεόν καί τους ανθρώπους καί γι' αυτό πολύς είναι ό έπαινος του στην Εκκλησία του Θεού.
Είχε το σπάνιο χάρισμα να αναπαύει ανθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως καί κάθε πνευματικής καταστάσεως. Ενθυμούμαι την περίπτωση ενός ψυχίατρου - ψυχαναλυτού πού πέρασε από την Μονή μας μετά την συνάντηση του με τον Γέροντα.
Όχι μόνο είχε αναπαυθεί, αλλά καί μου είπε ότι οσα του
Ειπε Ο Γεροντας, Ηταν Η Τελευταια Λεξη Της Ψυχιατρικης.
Είναι γνωστό ότι ό π. Παΐσιος δεν διάβαζε αλλά βιβλία εκτός από το Ευαγγέλιο καί τον Άββά Ισαάκ τον Σύρο.
Για να ανάπαυση μία ψυχή δεν έφείδετο χρόνου καί κόπου. Κάποτε είχα την απορία πώς μπόρεσε να θεραπεύσει ένα νέο με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Από σεβασμό δεν τον ερωτούσα. Μετά από χρόνια απήντησε στην απορία μου ως εξής: «Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα, πρέπει να τον ακούς με προσοχή καί όση ώρα σου ομιλεί να μη δείξεις ότι κουράστηκες, γιατί τα έχασε όλα. Να, εγώ τον τάδε νέο μία ημέρα τον άκουγα ακίνητος επί εννέα ώρες. Γι' αυτό έπαθαν τα έντερα μου». Δεν ήταν ή μόνη περίπτωση πού ή θυσιαστική αγάπη του π. Παϊσίου θαυματούργησε.
Άλλη φορά, όταν τον ερώτησα για κάποιο δύσκολο πρόβλημα πού ως Πνευματικός συναντούσα στην εξομολόγηση, μου είπε: «Άκουσε πάτερ, όταν κάποιος γίνει Πνευματικός, πρέπει να αποφασίσει να πάει στην κόλαση γι' αυτούς πού εξομολογεί Αλλιώς να μη γίνεται Πνευματικός. Άλλ' εγώ σου λέγω ότι εκεί πού θα πάει στην κόλαση, θα την κάνη Παράδεισο γιατι θα εχη την αγάπη». 
Φοβερός Λόγος, πού μόνο ένας θεοφόρος άνθρωπος θα μπορούσε να ειπεί. Είναι γνωστό ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια ή Παναγία μας φρόντισε για την επάνδρωση του Αγίου Όρους. Ό π. Παΐσιος ανήκει στους Γέροντες εκείνους πού βοήθησαν πολλούς νέους να πάρουν την απόφαση να γίνουν μοναχοί. Καί ακόμη βοήθησε πολλούς νέους μοναχούς να ριζώσουν στο Αγιον Όρος καί να καρποφορήσουν. Τον νοιώθαμε συμπαραστάτη στον αγώνα μας για την διαποίμανση των νέων μοναχών μας, αλείπτη πολλών πού αγωνίζονταν κατά του διαβόλου, των παθών καί του κόσμου.
Συχνά ό Γέροντας συμβούλευε να έχουμε πνευματική αρχοντιά καί φιλότιμο. Αυτές οι αρετές διέκριναν καί τον ίδιο, όπως γνωρίζουν όσοι τον είχαν συναναστροφή. Κάποτε πού τον επεσκέφθην στο παλαιό του κελί του Τιμίου Σταυρού, όταν μετά την συνομιλία μας τον χαιρέτησα, με συνόδευε για αρκετό διάστημα. Μόλις του είπα ότι πρέπει να μη κοπιάζει καί να επιστρέψει στο κελί του, με χαιρέτησε καί αναχώρησε. Αν δεν του έλεγα να επιστρέψει, θα με συνόδευε ως το Αντιπροσωπεία μας στις Καρυές.
Θα πρέπει ακόμη να ειπώ ότι το προορατικό χάρισμα φανέρωνε σπάνια καί ποτέ για επίδειξη αλλά για ωφέλεια των ψυχών. 
Σε νέο αδελφό πού τον επισκέφθει καί είχε λογισμό κατά του Ηγουμένου, ότι δεν του έκανε κοντό (κολόβιο), πριν ό αδελφός του ειπεί τον λογισμό του, ό Γέροντας του είπε: «Ευλογημένε, τι λογισμό έχεις ότι ό Γέροντας δεν σου κάνει κοντό;»
Παρηγορούσε τους νέους μοναχούς, όταν στεναχωριόντουσαν για κάποιες αδυναμίες τους, όπως την ζήλια, τίς όποιες χαρακτήριζε ως παιδικά ελαττώματα. Φυσικά τους συμβούλευε ότι έπρεπε να ωριμάσουν καί να τα ξεπεράσουν.
Τον π. Παϊσιο χαρακτήριζε καί ή πασών των αρετών ανωτέρα, ή διάκρισης. Βοηθούσε την κάθε ψυχή να ανακάλυψη την κλίση της καί την από Θεού κλίση της, για να εύρει την όντως ανάπαυση.
Ή αγάπη του αγκάλιαζε όλο τον κόσμο. 
Πολλούς ανθρώπους, καί μάλιστα νέους, βοήθησε να ζήσουν την χριστιανική ζωή στον κόσμο καί στην οικογενειακή ζωή.
Όταν συνομιλούσες με τον Γέροντα, είχες την αίσθηση ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού.
Θα πρέπει ακόμη να τονισθεί ότι ό π. Παΐσιος ήταν πολύ ευαίσθητος στα δογματικά ζητήματα. Κάποτε μου έγραψε: «Τα δόγματα δεν μπαίνουν στην ΕΟΚ». Ακολούθησε καί στο σημείο αυτό την οδό όλων των Αγίων Πατέρων πού πίστευαν καί ομολογούσαν ότι όχι μόνο ή αρετή αλλά καί ή ορθοδοξία της πίστεως χρειάζεται για να σωθεί ό άνθρωπος.
Την αγία του ζωή επεσφράγισε με τον άγιο θάνατο του. 
Εδέχθη την οδυνηρή ασθένεια του ως δώρων Θεού καί εχαίρετο με την σκέψη ότι καί οι εν τω κοσμώ Χριστιανοί, πού κατατρύχονται από την ίδια ασθένεια, θα παρηγορούνται μαθαίνοντας ότι καί οι μοναχοί πάσχουν από αυτήν. 
Είχε ξεπεράσει την φιλαυτία. 
Δεν εστενοχωρείτο για την ιδική του ασθένεια, αλλά καί επί κλίνης οδυνηρός ευρισκόμενος εσκέπτετο τους πάσχοντας συνανθρώπους του. Ακόμη καί τίς τελευταίες ήμερες της ζωής του ενδιεφέρετο για τα προβλήματα των ανθρώπων. 
Σε ευσεβές ανδρόγυνο πού τον επεσκέφθη λίγες ήμερες προ της κοιμήσεως του καί πού είχε θυγατέρες ανύπανδρες, είπε: 
«Σάς δίδω εντολή να ενδιαφερθείτε για την αποκατάσταση των θυγατέρων σας». 
Με την ευχή του ή εντολή καί επιθυμία του εξεπληρώθη.
Αιωνία σου ή μνήμη σεβαστέ Γέροντα. 
Σε ευχαριστούμε για οσα μας προσέφερες, μας παρηγόρησες, στήριξες, νουθέτησες με τους λόγους σου καί με την βιωτή σου. 
Ευχου να ακολουθούμε καί εμείς τα ίχνη σου, καθώς καί συ ακολούθησες πιστά τα ίχνη του Σωτήρος Χριστου.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Καθηγούμενος Ιεράς Κοινοβιακής Μονής
Όσιου Γρηγορίου Αγίου "Όρους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου